♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥

هركه آمد در دلم منزل بگيرد بعد تو
گفت: من اينجا نميخواهم بمانم! سوخته

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
سیدمهدی ابوالقاسمی

به همه خاطـره هایم گره ی کور زدم
به یکی انگ و دگر وصله ی ناجور زدم

تو شدی منکـر ما بودن ما اینهمه سال
همه بر خیل خوش خاطرم هاشور زدم

ازهمان دم که پرید عطر وجودت ز تنم
مـُـردم و بـر بدنم یکـسـره کافــور زدم

لب من نوش دگر جز لب تو نوش نکرد
بوسه تنها به لب خمره ی انگور زدم

خسته از آن همه روزِ پُرِ نیرنگ و ریا
دل بریدم ز سحر بر شب بی نور زدم

رگ خشکیده ی من تیزی تیغی نبرید
من به آن تیغ تـبـر تیزی ساطــور زدم

تو تنت را به تن گرم دگر دادی و من
تن سردم به تن یـخ زده ی گـور زدم

چشم بر من تو ببستی و منم بر دنیا
باز از پیش خدا چشمکت از دور زدم

♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪ ♪ ♫ ♪ ♫ ♪
کامیار کریمی

کِی به انداختن سنگ پیاپی در آب
ماه را می شود از حافظه ی آب گرفت؟

♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥ * ♥
فاضل نظری

ﺧﺎﺭﮐﺶ ﭘﯿﺮﯼ ﺑﺎ ﺩﻟﻖ دﺭﺷﺖ
ﭘﺸﺘﻪاﯼ ﺧﺎﺭ ﻫﻤﯽ ﺑﺮﺩ ﺑﻪ ﭘﺸﺖ

ﻟﻨﮓ ﻟﻨﮕﺎﻥ ﻗﺪﻣﯽ ﺑﺮ ﻣﯽ دﺍﺷﺖ
ﻫﺮ ﻗﺪﻡ دﺍﻧﻪ ﯼ ﺷﮑﺮﯼ ﻣﯽ ﮐﺎﺷﺖ

ﮐﺎﯼ ﻓﺮﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺍﯾﻦ ﭼﺮﺥ بلند
ﻭﯼ نوﺍﺯﻧﺪﻩ ﯼ ﺩﻟﻬﺎﯼ ﻧﮋﻧﺪ

ﮐﻨﻢ ﺍﺯ ﺟﯿﺐ ﻧﻈﺮ ﺗﺎ دﺍﻣﻦ
ﭼﻪ عزﯾﺰﯼ ﮐﻪ ﻧﮑﺮﺩﯼ ﺑﺎ ﻣﻦ

ﺩﺭ ﺩﻭﻟﺖ ﺑﻪ ﺭﺧﻢ بگشادﯼ
ﺗﺎﺝ عزﺕ ﺑﻪ ﺳﺮﻡ ﺑﻨﻬﺎﺩﯼ

ﺣﺪ ﻣﻦ ﻧﯿﺴﺖ ﺛﻨﺎیت گفتن
ﮔﻮﻫﺮ ﺷﮑﺮ ﻋﻄﺎﯾﺖ ﺳﻔﺘﻦ

ﻧﻮ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﻪ ﺟﻮﺍﻧﯽ مغرﻭﺭ
ﺭﺧﺶ ﭘﻨﺪﺍﺭ ﻫﻤﯽ ﺭﺍﻧﺪ ﺯ ﺩﻭﺭ

ﺁﻣﺪ ﺁﻥ ﺷﮑﺮ ﮔﺰﺍﺭﯾﺶ ﺑﻪ گوﺵ
ﮔﻔﺖ ﮐﺎﯼ پیر ﺧﺮﻑ ﮔﺸﺘﻪ ﺧﻤﻮﺵ

ﺧﺎﺭ ﺑﺮ ﭘﺸﺖ ﺯﻧﯽ ﺯﯾﻦ ﺳﺎﻥ ﮔﺎﻡ
ﺩﻭﻟﺘﺖ چیست؟ ﻋﺰﯾﺰﯾﺖ ﮐﺪﺍﻡ؟

ﻋﺰﺕ ﺍﺯ ﺧﻮﺍﺭﯼ ﻧﺸﻨﺎﺧﺘﻪ اﯼ
ﻋﻤﺮ ﺩﺭ خاﺭ ﮐﺸﯽ ﺑﺎﺧﺘﻪ ﺍﯼ

ﭘﯿﺮ ﮔﻔﺘﺎ ﮐﻪ ﭼﻪ ﻋﺰﺕ ﺯﯾﻦ به
ﮐﻪ نیم بر ﺩﺭ ﺗﻮ ﺑﺎﻟﯿﻦ ﻧﻪ

ﮐﺎﯼ ﻓﻼﻥ ﭼﺎﺷﺖ ﺑﺪﻩ ﯾﺎشامم
ﻧﺎﻥ ﻭ آبی ﮐﻪ ﺧﻮﺭﻡ ﻭ ﺁﺷﺎﻣﻢ

ﺷﮑﺮ ﮔﻮﯾﻢ ﮐﻪ ﻣﺮﺍ ﺧﻮﺍﺭ نساخت
ﺑﻪ ﺧﺴﯽچون ﺗﻮ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭ ﻧﺴﺎﺧﺖ

ﺑﻪ ﺭﻩ ﺣﺮﺹ ﺷﺘﺎﺑﻨﺪﻩ نکرد
ﺑﺮ دﺭ ﺷﺎﻩ ﻭ ﮔﺪﺍ ﺑﻨﺪﻩ ﻧﮑﺮﺩ

ﺩﺍﺩ ﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﻫﻤﻪ ﺍﻓﺘﺎﺩﮔﯽ ام
ﻋﺰ آﺯﺍﺩﯼ ﻭ ﺁﺯﺍﺩﮔﯽ ﺍﻡ
...

* جامی *

ﺧﺠﻞ ﺷﺪﻡ ﺯ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﻪ ﺯﻧﺪﮔﺎﻧﯽ ﻣﻦ ﻓﺮﺻﺖ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﻣﻦ ﺍﺯ ﺩﻭ ﺭﻭﺯﻩ ﻫﺴﺘﯽ ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺷﺪﻡ ﺑﯿﺰﺍﺭ

ﺧﺪﺍﯼ ﺷﮑﺮ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﻋﻤﺮ ﺟﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...

ﻫﻤﻪ ﺑﮕﺮﯾﻪ ﺍﺑﺮ ﺳﯿﻪ ﮔﺸﻮﺩﻡ ﭼﺸﻢ



ﺩﺭﺍﯾﻦ ﺍﻓﻖ ﮐﻪ ﻓﺮﻭﻏﯽ ﺯ ﺷﺎﺩﻣﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...

ﺑﻪ ﻏﺼﻪ ﺑﻠﮑﻪ ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ ﮐﻨﻢ

ﺩﺭﯾﻎ ﻭ ﺩﺭﺩ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ ﺁﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...

ﻧﻪ ﻣﻦ ﺑﻪ ﺳﯿﻠﯽ ﺧﻮﺩ ﺳﺮﺥ ﻣﯿﮑﻨﻢ ﺭﺥ ﻭ ﺑﺲ

ﺑﻪ ﺑﺰﻡ ﻣﺎ ﺭﺧﯽ ﺍﺯ ﺑﺎﺩﻩ ﺍﺭﻏﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...

ﺑﺒﯿﻦ ﺑﻪ ﺟﻠﺪ ﺳﮓ ﭘﺎﺳﺒﺎﻥ ﭼﻪ ﮔﺮﮔﺎﻧﻨﺪ

ﺑﻪ ﺟﺎﻥ ﺧﻮﺍﺟﻪ ﮐﻪ ﺍﯾﻦ ﺷﯿﻮﻩ ﺷﺒﺎﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...
ﺯ ﺑﻠﺒﻞ ﭼﻤﻦ ﻃﺒﻊ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ﺍﻓﺴﻮﺱ

ﮐﻪ ﺍﺯ ﺧﺰﺍﻥ ﮔﻠﺸﻦ ﺷﻮﺭ ﻧﻐﻤﻪ ﺧﻮﺍﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ ...

* شهریار *

ﮐﻠﻤﺎﺗﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻣﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﺷﺪﻧﺪ
ﺭﺧﺖ ﻫﺎﯼ ﺭﻭﯼ ﺑﻨﺪ
ﻇﺮﻑ ﻫﺎﯼ ﻣﻨﺘﻈﺮ ﺗﺎ ﺷﺴﺘﺸﻮ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﮐﻔﺶ ﻫﺎﯼ ﺟﻔﺖ ﺷﺪﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺩﺭ ﺍﻣﺘﺪﺍﺩ ﯾﮏ ﺻﺪﺍﯼ ﺁﺷﻨﺎ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺷﺎﻧﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...


ﻣﯿﻮﻩ ﻫﺎﯼ ﻓﺼﻞ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﺑﻬﺎﺭ
ﺳﯿﺐ ﻫﺎ ﻭ ﺩﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﯾﮏ ﺍﻧﺎﺭ
ﺳﻔﺮﻩ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﺭﯾﺎ ﺍﺯ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ
ﺩﺳﺖ ﺧﻮﺍﻫﺶ ﺑﺮ ﺗﻦ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﺑﻮﯼ ﭘﺎﯾﯿﺰ ﻭ ﻧﻤﺎﺯ ﻭ ﺳﺎﺩﮔﯽ
ﻗﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﭘﺮ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﻄﺮ ﯾﺎﺱ
ﺟﺎ ﻧﻤﺎﺯﯼ ﺭﻧﮓ ﭼﺸﻤﺎﻥ ﺗﻮﺳﺒﺰ
ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﻣﻦ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﭼﺎﯼ ﺩﺍﻍ
ﺩﻓﺘﺮﯼ ﺧﻂ ﺧﻂ ﺷﺪﻩ ﺍﺯ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ
ﺑﺮ ﻟﺐ ﺑﺸﻘﺎﺏ ﺧﺮﻣﺎ ﻭ ﭘﻨﯿﺮ
ﻫﯽ ﺑﻪ ﻫﻢ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﺑﺎﻣﯽ ﺧﺪﺍﯾﯽ ﺧﻨﺪﻩ ﺭﻭ
ﺩﺭ ﻗﻔﺲ ﺁﻭﺍﺯﻫﺎﯼ ﺑﻐﺾ ﻣﻦ
ﻣﺜﻞ ﮔﻨﺠﺸﮑﺎﻥ ﺁﺯﺍﺩ ﻭ ﺭﻫﺎ
ﺳﻮﯼ ﻫﻢ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﻧﺎﻥ ﺗﺮﺩ ﻭ ﺗﺎﺯﻩ ﺧﻮﺵ ﺭﻧﮓ ﻭ ﺭﻭ
ﺁﻓﺘﺎﺏ ﻧﯿﻤﻪ ﺟﺎﻥ ﻣﺎﻩ ﺩﯼ
ﺭﻗﺺ ﮔﻠﺒﺮﮔﯽ ﺑﻪ ﺭﻭﯼ ﺣﻮﺽ ﺷﺐ
ﺗﮑﯿﻪ ﺑﺮ ﻫﻢ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﺧﺶ ﺧﺶ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺖ ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ
ﺗﺎﺑﺶ ﻧﻮﺭﯼ ﮐﻪ ﻣﯽ ﺗﺎﺑﺪ ﺑﻪ ﮔﻞ
ﮔﺮﯾﻪ ﻫﺎﯼ ﮐﻮﺩﮎ ﻫﻤﺴﺎﯾﻪ ﺍﻡ
ﻣﺜﻞ ﻣﻬﻤﺎﻧﯽ ﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﺳﯿﻨﯽ ﻭ ﺳﺒﺰﯼ ﺗﺎﺯﻩ ﺩﺭ ﺳﺒﺪ
ﻣﺴﺘﯽ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻧﯽ ﮔﯿﺴﻮﯼ ﺑﯿﺪ
ﺑﺎﺩﻫﺎﯼ ﻧﺮﻡ ﻭ ﻧﺎﺯﮎ ﭘﺸﺖ ﺩﺭ
ﺳﻮﯼ ﺷﻌﺮ ﻣﻦ ﭼﺮﺍ ﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ؟

ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺩﺭ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻣﻦ
ﻋﮑﺲ ﻫﺎﯼ ﺑﯽ ﻧﻔﺲ ﺩﺭ ﻗﺎﺏ ﺗﻮ
ﺭﻭﺯﻫﺎﯼ ﺧﺎﻟﯽ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻣﺎ
ﺧﺎﻧﻪ ﺍﻡ ﺭﺍ ﺭﻧﮓ ﺩﯾﮕﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﻨﺪ ...

ﺑﺎﺯ ﻣﯽ ﭘﺮﺳﻢ ﺯ ﺧﻮﺩ ﺩﯾﻮﺍﻧﻪ ﻭﺍﺭ
ﺑﻌﺪ ﺍﺯ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺧﻔﺘﻪ ﺍﻡ ﺩﺭ ﺧﺎﮎ ﺳﺮﺩ
ﻫﯿﭻ ﮐﺲ ﺁﯾﺎ ﺑﻪ ﯾﺎﺩﻡ ﯾﮏ ﺷﺒﯽ
ﺧﻨﺪﻩ ﺑﺮ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﭘﺮﭘﺮ ﻣﯽ ﺯﻧﺪ؟

* فریبا شش بلوکی *

" ﺩﻭﺳﺘﺖ ﺩﺍﺭﻡ " ﺭﺍ ﻣﻦ، دﻻﻭﯾﺰﺗﺮﯾﻦ ﺷﻌﺮِ جهاﻥ ﯾﺎﻓﺘﻪ ﺍﻡ ...
ﺍﯾﻦ ﮔﻞِ ﺳﺮﺥِ ﻣﻦ ﺍﺳﺖ!
ﺩﺍﻣﻨﯽ ﭘﺮ ﮐﻦ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﮔﻞ،
ﮐﻪ ﺩَﻫﯽ ﻫﺪﯾﻪ ﺑﻪ خلق ...
ﮐﻪ ﺑﺮﯼ ﺧﺎﻧﻪ ﯼ ﺩﺷﻤﻦ، ﮐﻪ ﻓﺸﺎﻧﯽ ﺑﺮ ﺩﻭﺳﺖ ﺭﺍﺯِ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﯽِ ﻫﺮ ﮐﺲ ﺑﻪ ﭘﺮﺍﮐﻨﺪﻥِ ﺍﻭﺳﺖ...


* ﻓﺮﯾﺪﻭﻥ ﻣﺸﯿﺮﯼ *

ﺗﻮ ﻣﯽ ﻣﺎﻧﯽ ﻭ ﻧﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ
ﻭ ﻧﻪ ﻫﯿﭽﯿﮏ ﺍﺯ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﯾﻦ ﺁﺑﺎﺩﯼ ...

ﺑﻪ ﺣﺒﺎﺏ ﻧﮕﺮﺍﻥ ﻟﺐ ﯾﮏ ﺭﻭﺩ ﻗﺴﻢ،
ﻭ ﺑﻪ ﮐﻮﺗﺎﻫﯽ ﺁﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺷﺎﺩﯼ ﮐﻪ ﮔﺬﺷﺖ ...
ﻏﺼﻪ ﻫﻢ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺩ ...
ﺁﻧﭽﻨﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﻓﻘﻂ ﺧﺎﻃﺮﻩ ﺍﯼ ﺧﻮﺍﻫﺪ ﻣﺎﻧﺪ...

ﻟﺤﻈﻪ ﻫﺎ ﻋﺮﯾﺎﻧﻨﺪ ...
ﺑﻪ ﺗﻦ ﻟﺤﻈﻪ ﺧﻮﺩ، ﺟﺎﻣﻪ ﺍﻧﺪﻭﻩ ﻣﭙﻮﺷﺎن هرگز ...

* کیوان ﺷﺎﻫﺒﺪﺍﻏﯽ *

*****
لخبند ملیییح

آن یکی شیر است اندر بادیه
آن یکی شیر است اندر بادیه

آن یکی شیر است کادم میخورد
آن یکی شیر است کادم میخورد
!!!!!!!!!